Πόσο πειστική είναι η όψιμη αναθεώρηση του ιδεολογήματος των «άκρων» ;

του Δημήτρη Γιαγτζόγλου

Η στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί της Χ.Α. αναθέρμανε το δημόσιο διάλογο γύρω από το διαβόητο ιδεολόγημα των δύο (ομόλογων) «άκρων».

Με εξαίρεση τους ακροδεξιούς πραιτωριανούς του πρωθυπουργού, φάνηκε να κυριαρχεί αυτή τη φορά ένα διαφορετικό κλίμα. Από τη μετά βδελυγμίας αποκήρυξη του ιδεολογήματος μέχρι την αμήχανη αποστασιοποίηση, μοιάζει να διαμορφώνεται μια αντίστροφη τάση. Μένει να διαπιστωθεί αν όντως έχουμε μια μονιμότερη αλλαγή πολιτικής οπτικής ή μια τακτική αναδίπλωση, μπροστά στη σκληρή διάψευση της σχετικής «θεωρίας» από τον ορυμαγδό των γεγονότων. Μένει να δούμε αν τα διάφορα όψιμα, θορυβώδη meaculpa συνιστούν μια ουσιαστική αναθεώρηση, ή την απόπειρα της επικοινωνιακής αποκατάστασης μιας καταρρακωμένης πολιτικής ευθυκρισίας και ενός στοιχειώδους ηθικού κύρους.

Επιμένω ότι μένει να το δούμε, σ’ ένα σχετικό βάθος χρόνου, διότι «η θεωρία των άκρων» δεν στηρίχθηκε μόνο από το πολιτικό προσωπικό της Ν.Δ. Υιοθετήθηκε από ένα ευρύτατο φάσμα δυνάμεων και ενσωματώθηκε στην πολιτική τους στρατηγική, ως θεμελιώδες εργαλείο πολεμικής και δυσφήμισης του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς γενικότερα.

Αυτό δεν αποτελεί μια αυθαίρετη θέση. Προκύπτει από τα όσα έγραψαν και υποστήριξαν δημόσια, πολιτικά πρόσωπα, σχολιαστές και δημοσιογράφοι της «μετριοπαθούς» δεξιάς αλλά και της κεντροαριστεράς, σε ολόκληρο το διάστημα από την προεκλογική περίοδο του 2012 μέχρι την τέλεση του αποτρόπαιου εγκλήματος.

Και επειδή -ευτυχώς- scripto manent, ας ενεργοποιήσουμε τη μνήμη μας :

«Ο ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει, από διαφορετική βεβαίως αφετηρία, αλλά πάντως συμπίπτει στις βασικές του πολιτικές εκτιμήσεις με τη λαϊκίστικη απολίτικη Δεξιά».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά είναι υπεύθυνοι για την άνοδο της Ακροδεξιάς»

«Στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, αναβιώνει με ευθύνη της παραδοσιακής Αριστεράς και της Ακροδεξιάς μια αποκρουστική νέα ‘εθνικοφροσύνη’ … οι αντίθετοι εξτρεμισμοί συνυπάρχουν και συχνά επιτίθενται από κοινού σαν φαιοκόκκινο μέτωπο».

Αυτά και πολλά άλλα ανάλογα (ο κατάλογος είναι ατελεύτητος) –διατυπωμένα άλλοτε με πιο εκλεπτυσμένο και πονηρό ύφος και άλλοτε με πρωτοφανή εμπάθεια- δεν γράφτηκαν και δεν ειπώθηκαν από τον Λαζαρίδη, τον Φαήλο, τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη.

Γράφτηκαν και ειπώθηκαν από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, από τους «οργανικούς» κεντροαριστερούς διανοούμενους του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας.

Και αποτέλεσαν την συνεκτική ύλη συγκρότησης του αντιπολιτικού ιδεολογήματος των ταυτόσημων άκρων.

Γράφτηκαν και ειπώθηκαν ως ένα πρωτόγονο ερμηνευτικό σχήμα της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης, αγνοώντας τον αντίλογο επιστημόνων όπως ο Λιάκος και ο Χριστόπουλος και την κατηγορηματική του απόρριψη ακόμα και από ένα φιλελεύθερο ιστορικό όπως ο Μαζάουερ ως αντιιστορικές και πολιτικά επικίνδυνες θέσεις.

Συνδέονται με τον ιστορικό αναθεωρητισμό που, τόσο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και εγχωρίως, επιχείρησε και επιχειρεί τη χυδαία ταύτιση κομμουνισμού και ναζισμού.

Τροφοδοτούνται από το ιδεολογικό ρεύμα του «εκσυγχρονιστικού» αντιλαϊκισμού, ο οποίος στο όνομα της αντίθεσης στον λαϊκισμό τσουβαλιάζει δεξιούς, αριστερούς, εθνικιστές, φιλελεύθερους και φασίστες, χωρίς τις προφανείς και αναγκαίες εννοιολογικές και πολιτικές διακρίσεις.

Εντάσσονται σε μια ατζέντα διακυβέρνησης που εδράζεται στην λιτότητα και στη συρρίκνωση του δημοκρατικού πολιτικού υποδείγματος και που φουσκώνει τα πανιά της φασιστικής ακροδεξιάς.

Μπορεί λοιπόν να κατανοούμε την ιδεολογική σύγχιση μιας κεντροαριστεράς που διάγει «τα δεξιά γεράματά της».

Έχουμε όμως κάθε λόγο να δυσπιστούμε στις δηλώσεις μεταμέλειας, όσο εκκωφαντικές και αν είναι, πριν διαπιστώσουμε τη μονιμότητα της στροφής.