Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και ο κατώτατος μισθός

του Αλέξη Μητρόπουλου
Δεν υπάρχει σήμερα στον κόσμο άλλο κοινωνικό κράτος που να έχει υποστεί τέτοιο βομβαρδισμό, τέτοια καταιγιστική επίθεση ολοσχερούς κατεδάφισης του κοινωνικού κεκτημένου.

Και ασφαλώς δεν υπάρχει οικονομική ή πολιτική συνεργασία κρατών ή περιφερειακή ολοκλήρωση (όπως η Ε.Ε.), που να έχει επιδείξει τόση σφοδρότητα εναντίον κάθε θεσμού που στηρίζει την κοινωνία, τον συλλογικό πολιτισμό και το εργατικό κίνημα και μάλιστα παρά τις αντίθετες διακηρύξεις στα κείμενα του πρωτογενούς της Δικαίου. Δεν μιλάμε πλέον για απουσία αλληλεγγύης, αλλά για συμπεριφορά αντιπάλου, που αντιμετωπίζεται εχθρικά και περιθωριοποιείται.

Πουθενά εξάλλου δεν απαντάται ένα δικαιϊκό σύστημα που να έχει τόσο γρήγορα αφυδατωθεί. Πρόκειται για μια αντεπανάσταση προδημοκρατικής εποχής, που καταλύει και τις κατακτήσεις-πυλώνες ενός ανώτερου συστήματος οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων.

Ο ιστορικός του μέλλοντος σίγουρα θα απορήσει πώς μπόρεσε να συντελεστεί κάτι τέτοιο στον περήφανο ελληνικό λαό, που, παρά τις πιθανές αλλοιώσεις στη συνείδησή του από τη ροή του χρόνου, διαθέτει ακόμη την πνευματική υποδομή για να διακρίνει την πορεία του πλήρους αναχρονισμού που του επιβλήθηκε.

Γι'αυτό η επαναθέσμιση και η βελτίωση του απαλλοτριωμένου κοινωνικού - νομικού πλέγματος σχέσεων θα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση για μια μελλοντική προοδευτική αριστερή κυβέρνηση. Εξάλλου, με τη νέα ασφυκτική «ζώνη αγνότητας» (το νέο αυστηροποιημένο Σύμφωνο «Σταθερότητας»), -που ψήφισαν ασυζητητί και «εν μιά νυκτί» οι «νέοι σταυροφόροι», οι δυνάμεις του αντιαναπτυξιακού και αντικοινωνικού νεοφιλελεύθερου μονεταρισμού της συγκυβέρνησης Παπαδήμου-, δεν αρκεί πλέον η ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, για να επανέλθει η χώρα σε ανορθωτική πορεία.

Όσο αλυσοδένεται ο «απείθαρχος» Νότος με το νέο υπερ-εθνικό πλαίσιο τραπεζικών, δημοσιονομικών και χρηματοοικονομικών ρυθμίσεων, τόσο περισσότερο θα καθίσταται αδύνατη η ανατροπή του ασφυκτικού πλέγματος, χωρίς καθολική, εθνική και ευρωπαϊκή, αντίδραση. Όσο οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις και η ευρύτερη Αριστερά «διυλίζουν τον κώνωπα», τόσο το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας θα χαλκεύει νέα, βαρύτερα δεσμά στους λαούς και θα επιρρίπτουν τις αποτυχίες του συστήματος στις δυνάμεις της εργασίας.

Εξάλλου, με την αποτελεσματική μνημονιακή επικοινωνιακή επιχείρηση, κινδυνεύει δυστυχώς να θεωρηθεί ως δευτερεύον ζήτημα το επίπεδο των μισθών και ημερομισθίων. Παρ' ότι η διαρκής μείωσή τους συνιστά τον πυρήνα της παντελώς λανθασμένης θεωρίας της Τριαρχίας περί «ανταγωνιστικότητας», η κοινωνία και οι πολίτες, κατακερματισμένοι και αμήχανοι, προσπαθούν να ισορροπήσουν σε έναν άλλο τρόπο άνεργης και κοινωνιοκτόνας ζωής.

Αλλά αυτή είναι η συνταγή της καταστροφής!

Γιατί μια μικρή μεν χώρα, αλλά με πολλές δυνατότητες, δεν μπορεί παρά να θεωρήσει ως πρώτιστο αναπτυξιακό όρο το υψηλό πνευματικό και τεχνικό επίπεδο του εργατικού δυναμικού της. Όμως, η εκτεταμένη ανεργία, η υποαπασχόληση, η ετεροαπασχόληση και κυρίως η εσπευσμένη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων σπουδαγμένων νέων μας, καταδικάζουν την πατρίδα σε πορεία διαρκούς υποβάθμισης στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας. Με ποιον αξιοβίωτο μισθό είναι δυνατόν να δελεαστούν και να επιστρέψουν πάλι στη πατρώα γη όλοι αυτοί οι προσοντούχοι νέοι μας; Θα επαναπατριστούν με τα 510 ευρώ μικτά, με εξουθενωτική 8ωρη απασχόληση και με τα 470 ευρώ μικτά της «σύμβασης κατάρτισης», που παραπέμπει στο καθεστώς της «εργασιακής ειλωτείας» (Θουκυδίδης), δηλαδή σε σύστημα εργασιακών σχέσεων με μόνο αντίτιμο το φαγητό;

Γι'αυτό, η επαναφορά του κατώτατου εισαγωγικού μισθού έχει μεγαλύτερη συμβολική σημασία για το μέλλον του κοινωνικού μας σχηματισμού απ' ό,τι η πρακτική της συνέπεια. Τώρα, που η ταχύτητα πτώσης στον ατέρμονα γκρεμό (στον οποίο εξωθεί η ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων εμάς και ολόκληρη την ευρωπαϊκή εργατική τάξη) πολλαπλασιάζεται, πρέπει να επιδείξουμε αίσθημα εθνικής και κοινωνικής αυτοσυντήρησης.

Η επαναφορά των μισθών στα προ της ΠΥΣ 6/28-2-2012 επίπεδα, η ανασυγκρότηση του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων (που είχε γίνει αποδεκτός από όλες σχεδόν τις εργοδοτικές μερίδες), η επαναρτίωση του ΟΜΕΔ που απολάμβανε του σεβασμού όλων των ταξικών αντιπάλων, η αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες, είναι απαραίτητα στοιχεία για να ξαναλειτουργήσει η ελληνική κοινωνία και οικονομία. Η άμεση αυτή θεσμική προτεραιότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, για την κατάργηση των μνημονιακών αποδομήσεων, πρέπει να συμπληρωθεί και από την επαναλειτουργία των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας. Οι κοινωνικές ανάγκες που εξυπηρετούσαν είναι σοβαρότατες, κατεπείγουσες και συντηρητικές του κοινωνικού ιστού που δοκιμάζεται.

Τώρα, που η δημιουργία ομόκεντρων περιφερειακών κύκλων με διαφορετικά νομικά, εργασιακά και οικονομικά καθεστώτα στις χώρες της Ε.Ε., τίθεται σε εφαρμογή, ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ως κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να επαναφέρει άμεσα τους πιο βασικούς εργασιακούς θεσμούς, για να καταδειχθεί ότι η «μνημονιολατρεία» δεν καταστρέφει μόνο την κοινωνική συνοχή, τον συλλογικό πολιτισμό και τις προοπτικές αξιοπρεπούς διαβίωσης των κατοίκων, αλλά αποσταθεροποιεί το εργασιακό και το οικονομικό σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ πρέπει να αρχίσει από τώρα την αναστροφή της καθοδικής πορείας, για να ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον της κοινωνίας μας.

* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ