Η πολιτική της παρέας δεν αφορά την κοινωνία

τα παιδιά της όλης Αριστεράς 

πρέπει να έχουν κατά νου 

ότι η κοινωνία δεν μπορεί 

να περιμένει τον σοσιαλισμό 

στη μετά θάνατο ζωή

Του Δημήτρη Χρήστου - ΑΥΓΗ

Ένα μέρος των αποχωρησάντων από τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως από την κίνηση των 53 που δεν προσχώρησαν στη ΛΑΕ, ετοιμάζετε να στήσει πολιτικό φορέα της νέας ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως ανακοίνωσαν στην εκδήλωση που έγινε στις 23 Οκτωβρίου στην ΑΣΟΕΕ. Μάλιστα, η Ηρώ Διώτη, που μετέχει του εγχειρήματος, εκτιμά, όπως δήλωσε σε συνέντευξή της, ότι ή ανάγκη για υπεράσπιση των κοινωνικών αναγκών θα εκφραστεί από κάτω προς τα πάνω. Προβλέπει και άλλες αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρίζει ότι η σύγκρουση δεν ήταν για το νόμισμα, αλλά για την αποδοχή τού δόγματος του μονόδρομου.

 

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ κινήσεις και φορείς στην ελληνική Αριστερά υπερβαίνουν τους 50 για να επιβεβαιώνουν πως, ειδικά σε αυτό τον χώρο, οι διασπάσεις και οι αιρέσεις έχουν κατατροπώσει, σε πλήθος, τις αντίστοιχες στον Χριστιανισμό. Είναι αυτό που συχνά
αναφέρω, πως στην ουσία αυτό που αποκαλύπτεται είναι ένας πολιτικός εγωισμός ατόμων που αρέσκονται να κάνουν πολιτική για τον εαυτό τους και την παρέα τους. Δεν έχουν ουσιαστική επαφή με την κοινωνία, ούτε φυσικά επιχειρούν να δοκιμάσουν και να προσαρμόσουν απόψεις και ιδέες στην πραγματικότητα. Και επειδή ο καπιταλισμός έχει πάρει και... τα σώβρακα του υπαρκτού σοσιαλισμού αποκαλύπτοντας το αντιδημοκρατικό μοντέλο των κομμουνιστικών κομμάτων, οι νίκες των κάθε λογής αριστερών κινήσεων επιτυγχάνονται εκτός του αγωνιστικού χώρου, με καυτές ομιλίες και πύρινα άρθρα.

 

ΕΤΣΙ, η κυριαρχία της Δεξιάς, που έσυρε τη Σοσιαλδημοκρατία στη γραμμή της, δύσκολα μπορούσε να βρει αντιστάσεις από τα υπολείμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, που δεν είχαν να αντιπροτείνουν βιώσιμο εναλλακτικό σχέδιο. Αυτό γινόταν αντιληπτό από τους πολίτες, μέχρι που εμφανίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνουν έτοιμοι να αποτελέσουν την εναλλακτική κυβερνητική λύση εδώ στην Ελλάδα. Λύση που προϋπέθετε ταχύτατη προγραμματική ετοιμασία με ανοίγματα στην κοινωνία. Ασφαλώς, αν δεν υπήρχε η ολοσχερής κατάρρευση του δικομματισμού και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, κανείς δεν ξέρει αν και πόσο εύκολα θα έφτανε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει σανίδα σωτηρίας για την πλειοψηφία των πολιτών.

 

ΝΑΙ, λένε όλοι οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εγκαταλείφθηκε το πρόγραμμά του. Πρόκειται όμως για εγκατάλειψη; Θα μπορούσε να υλοποιηθεί αυτό το πρόγραμμα χωρίς ελιγμούς, χωρίς κανέναν σύμμαχο στην Ευρώπη και στον κόσμο; Θα μπορούσε να πάρει πάλι μπροστά η μηχανή της οικονομίας στη συγκεκριμένη κατάσταση της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος; Η απάντηση κάθε φυσιολογικού ανθρώπου είναι απορριπτική και μεγαλύτερη απόδειξη για αυτόν τον ισχυρισμό είναι το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου.

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως ένα πρόγραμμα που οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να εφαρμοστεί αναβάλλεται και ο στόχος, που παραμένει ίδιος, περνάει από εναλλακτικούς δρόμους, με την προϋπόθεση πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες να βρει τις λύσεις για να ανασυγκροτήσει την οικονομία και τη χώρα. Ας προσθέσω και ένα παράδειγμα. Αν η απόφαση έλεγε ότι τρέχουμε με ένα γρήγορο αυτοκίνητο ευθεία, χωρίς να ξεκολλάμε το πόδι από το γκάζι μέχρι να φτάσουμε στον στόχο, αλλά ξαφνικά μια νταλίκα έμπαινε κάθετα και σταματούσε, τι θα γινόταν; Θα εφαρμόζαμε την απόφαση με σανιδωμένο γκάζι και θα στουκάραμε στο θηριώδες φορτηγό με συνέπεια οδηγός και όχημα να γινόταν χαλκομανία; Τόσο ευφυείς είναι οι αριστεροί επαναστάτες;

 

ΟΣΟΙ από τους διαφωνούντες με τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν τη θέληση να αγωνιστούν για κάτι καλύτερο, σε έναν πιο σίγουρο και σταθερό δρόμο από αυτόν που διάλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ και εμπιστεύτηκαν οι πολίτες, πρέπει να κάνουν τον κόπο να προτείνουν αυτήν την εναλλακτική λύση που να πείθει τον ελληνικό λαό. Στο ερώτημα του κάθε πολίτη ποια είναι η εναλλακτική σας πρόταση, απαιτείται σαφής και, κυρίως, τεκμηριωμένη απάντηση. Και για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, οι απαντήσεις που έδινε προεκλογικά η ΛΑΕ ουδόλως συγκίνησαν τον ελληνικό λαό.

 

ΜΕ ΟΛΑ αυτά δεν θέλω να ισχυριστώ ότι τα πολιτικά κινήματα δεν έχουν ρόλο στις σύγχρονες κοινωνίες. Ο ρόλος όμως περιορίζεται στις ρυθμιστικές πιέσεις προς το κυρίαρχο σύστημα. Καμία κίνηση, ακόμα και οι Πράσινοι, που στη Γερμανία εξελίχθηκαν σε αξιόλογη πολιτική δύναμη, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ανατροπής ή αλλαγής. Τα παιδιά της όλης Αριστεράς πρέπει να έχουν κατά νου ότι η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει τον σοσιαλισμό στη μετά θάνατο ζωή. Δεν μπορούμε, όπως κάνει το ΚΚΕ, να περιμένουμε πότε θα ισιώσει ο γιαλός για να γίνουν δεκτές από την κοινωνία οι απόψεις μας.

 

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι διασπαστικές αιρέσεις εξακολουθούν να παραλύουν την Αριστερά και να την κρατούν μακριά από την κοινωνία. Μια μάτια στον χάρτη της Ευρώπης. Αριστερά με προοπτικές εντοπίζεται, εκτός της Ελλάδας, μόνο στην Ισπανία και δευτερευόντως στην Πορτογαλία με τη στροφή των κομμουνιστών και του Μπλόκου στη γραμμή του ρεαλισμού για την εκδίωξη της καταστροφικής πολιτικής της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. Από κει και πέρα ερημιά. Όσο δε για τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, μαύρη μαυρίλα! Όταν δεν έχεις εξηγήσεις, δεν θα βρεις και τις απαντήσεις.